De (Zuid-)Afrikanen die ik heb ontmoet zijn een grote inspiratiebron geworden voor mij. Graag wil ik met je delen wat ik van ze heb geleerd en hoe dat mijn leven heeft beïnvloed. Wie weet haal jij hier ook veel uit voor jezelf. 

 

 

Dankbaar zijn

 

“Pff, het is grauw weer. Ik vind het stofje van m’n jas zó irritant. Mijn haar zit totaal niet vandaag. De bus komt ook nooit eens een keer op tijd. Wanneer gaan we weer uiteten? Het is echt al máánden geleden. Ben deze plek zat, zullen we verhuizen?”

 

Dankbaarheid is een belangrijke factor om je geluksgevoel te versterken. Daar zijn we inmiddels over uit. Er zijn steeds meer mensen onder ons die ontdekken dat de kracht van tevredenheid werkelijk zit in je dankbaar voelen. Toch weten we tot op heden altijd iets te vinden om over te klagen, en de meeste klaaggezangen gaan zelfs over luxeproblemen.

 

Nou nou. Poeh poeh. En dan te bedenken dat we het zo slecht nog niet hebben. Nederland is een van de welvarendste landen ter wereld en zelfs als je je baan verliest zijn er nog speciale geldpotjes. We hebben het hier goed. En dat wist ik diep vanbinnen al, maar mijn reis naar het verre zuiden heeft mijn gevoel van overvloed en welvarendheid vergroot.

 

Zuid-Afrika heeft zijn rijke en arme kanten; ik heb beide gezien. Aan de ene zijde van de weg zag je krottenwijken, terwijl in diezelfde straat je aan de andere zijde naar villa’s zat te turen. Dat raakte me. Maar wat me nog het meeste raakte was dat de mensen die in zware armoede verkeren altijd hun beste beentje voorzetten. Ik hoorde ze er nooit over, het zijn stille doorzetters. Ze skippen gerust een avondmaal als het moet en de volgende dag doen ze alsof dat nooit gebeurd was.

 

Natuurlijk, wij verkeren allemaal wel eens in een ellendige staat, iedereen komt zo nu en dan in benauwde situaties terecht. En daarmee wil ik onze gevoelens, problemen en onhandigheden ook zeker niet bagatelliseren. Het ding is dat het ons helpt stil te staan bij wat we hebben en te kijken naar wat er wel goed gaat. Een heel cliché-verhaal ga ik er heus niet aan koppelen, want hoe vaak hebben we dit wel niet gehoord? Het gaat erom dat we erop bedacht zijn dat we de mogelijkheid hebben om van sterke invloed te zijn op ons eigen leven. Hoe we naar situaties kijken, hoe we ermee omgaan, wat we dénken te vinden en wat we er wérkelijk van vinden.

 

Een voorbeeld is dat ik regen ooit erg vervelend vond, maar later ben ik erachter gekomen dat ik mezelf al die tijd in de maling nam. Dat ik het juist als enorm prettig ervaar. Met andere woorden: ik heb ook maar gewoon lopen roepen wat zowat heel Nederland roept. Uit gewoonte. Maar hoe kijk ík er eigenlijk naar? Wat vind ík er nou van? Ik vind het verfrissend, gezellig en zo hebben we straks ook weer groengewas tijdens de landelijke oogst. O ja.

 

In Zuid-Afrika smeken ze om een hemel die voor ze openbreekt, want de droogtes houden namelijk van regelmatige brandjes. Dat plaatste het voor mij in een nog beter perspectief en complimenteert mijn liefde voor de regenbuien.

 

Op het moment dat ik steeds bijna van plan ben te zeuren over alles wat is en wat moet, druk ik op de rem, pauzeer ik en kijk ik hoe ik van mijn soms toch wel even zure situatie een betere kan maken. Of ik laat het gewoon zoals het is. Zonder adem te verspillen, zonder zelfs de deuren van mijn kwade gedachten te openen. Even rustig ademhalen en relativeren, dan pas door. Werkt goed 😊

 

 

 

Vertragen

 

Met vertragen bedoel ik niet zozeer alleen het tempo en dat je je constant voortbeweegt als een slak. Dat kan wel, maar het betekent meer voor mij. Zoals wat bewuster door het leven ‘dansen’ en met volledige belangstelling je bezigheden verrichten. Leven zonder onnodige haast. Leven zonder de ik-moet-nog-snel-even-ditjes-en-datjes. Het mag rustiger, het mag lichter. En dat is wat ik leerde in Zuid-Afrika.

 

Als wij Nederlanders op vakantie gaan, zijn wij een kei in vertragen. Want daar mogen de pootjes omhoog, daar hoeven we even niets. Maar wat gebeurt er als we ons weg naar huis vinden? Dan doen we gerust weer mee met de ratrace van alledag en vallen we in oude ingesleten patronen. We vliegen door de dag heen en als we achterom kijken, weten we niet zo goed waar de tijd gebleven is. Of erger: wat we precies hebben gedaan. Het enige wat we weten is dat we het druk hadden. Dit klinkt heus niet als iedereen die zo leeft, maar wel als een mentaliteit die hier (over)heerst. Voor mij is het ook sterk voelbaar als ik terugkom van het buitenland. Ik besloot het dit keer anders aan te pakken, door de vakantiesfeer vast te houden en mee naar huis te nemen.

 

Wat me opviel aan de Zuid-Afrikanen is dat zij enorm de tijd nemen voor wat hen bezighoudt. Of dit op alle plekken zo is? Nee, vast niet. Maar wel op de plekken waar ik ben geweest. Veel gebeurt op een rustig tempo, zij leveren hun diensten met aandacht en bezieling. Al vond ik dat prachtig om te zien, ik weet nog dat ik in het begin totaal geen geduld had en vroeg me af waarom alles zo lang duurde. Maar niets duurde lang. Het was een verbeelding, mijn eigen verbeelding. Ik was gewoon snel, gehaast en alles moest nu volgens mezelf. Het lag aan mij. Aan hoe ik door het leven sjeesde.

 

Naarmate de dagen verstreken, begon mijn hart langzamerhand mee tikken met het ritme van hun klok. Mijn zintuigen gingen meer en meer open, alles kwam beter bij me binnen. Ik leerde om me heen te kijken en ten volste te genieten van al het moois. Door langzamer te lopen en alle kleuren en geuren van de wereld beter in me op te nemen. Je kunt zien, maar je kunt ook observeren. Je kunt horen, maar je kunt ook luisteren. Je kunt je smaakpapillen een feestje geven door eens goed te proeven wat je proeft, en ik besefte dat ik niet meer wist wanneer ik dat voor het laatst had gedaan. Het was mijn persoonlijke wake-up call.

 

Nog steeds vind ik het heerlijk om zo nu en dan te racen, want dat geeft me een kick, afhangend van de situatie. Maar bewuster racen is ook een kunst. Meer in het moment en er meer van genieten…

 

 

Dankbaarheid en vertragen zijn mijn 2 keypoints die ik niet uit het oog wil verliezen, maar stevig vast wil houden tot het einde van mijn leven. Het brengt rust en ruimte in het hoofdje. En dat is iets waar we allemaal wel eens naar snakken in this fast time of living.

 

Pas jij dit al toe? Ik ben benieuwd naar je reactie!